Met KUBES op reis

door: Marga Zwanenburg

Van 1 t/m 6 september waren we met een groep van 35 mensen met KUBES op reis in Zeeland. Zondagochtend rond 10 uur verzamelden we op Rotterdam Centraal Station en vandaar vertrokken we met een bus naar het grootste ringdorp van Nederland, Dreischor. De mooie Adriaanskerk aldaar bekeken en vanwege de bijzondere akoestiek samen Dona nobis pacem gezongen, in canon. Prachtig begin van deze bijzondere dagen. Toen door naar het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk. Ria, 77 jaar, leidde ons rond en vertelde hoe zij als 6-jarig meisje de ramp in 1953 had meegemaakt. We voelden een maquette van zuidwest Nederland, waar de ramp zich voltrok, met de tijden erbij, waarop de dijken in die nacht doorbraken. We voelden bootjes, waarmee mensen werden gered en vooral hoorden we verhalen. Verhalen van redders, maar heel aangrijpend, ook verhalen van nabestaanden. Over hoe mensen naar zolder vluchtten, maar hoe hun huis, door het geweld van storm en water, letterlijk onder hen werd weggeslagen. Hoe kinderen verdronken en maanden later hun lichaampjes in een sloot werden teruggevonden. Je weet het natuurlijk wel, maar het is toch indrukwekkend om het weer zo van dichtbij te horen.

Op maandag kwam er eigenlijk een vervolg op het bezoek aan het Watersnoodmuseum. Tegen tien uur ’s morgens arriveerden we bij Deltapark Neeltje Jans. In kleine groepjes gingen we de verschillende onderdelen bezoeken. Mijn groepje begon met de Experience. Dat was erg indrukwekkend. Weer even terug naar de stormvloed van 1953. Geluid en beeld waren zodanig dat je het idee had dat je er middenin stond. Eerst een opkomende storm, je hoorde wind en water en een kind dat ongerust om mama riep, omdat het zo hard waaide. Toen wakkerde de storm aan. Het lawaai van wind en water werd luider, vaag hoorde je stormklokken luiden, maar algauw werden die overstemd door de storm. Op het beeld zag je vrachtwagens die stonden te schudden in de storm en mensen die met man en macht zandzakken sleepten en op de dijk gooiden. Weer die kinderstem die nog angstiger om mama riep en mama die probeerde gerust te stellen. En toen was het midden in de nacht en zag en hoorde je de dijk doorbreken. Een geweldige dreun, klappen wind, brekend glas en geluid van hout en steen dat kapotsloeg. Nu gillende kinderstem en ook volwassenen die om hulp riepen. 'Mama, wat moet ik doen', en mama antwoordde roepend vanuit de verte, "we komen je zo helpen'. Begeleiders vertelde dat je de wanhoop zag bij ouders, die hun kind wel zagen, maar er niet bij konden komen. En dat alles met een geweldig lawaai van wind en water, hartstikke donker en koud in een winternacht. Het was angstaanjagend, kippenvel en de tranen in mijnogen.

Om even tot rust te komen liepen we hierna naar het aquarium. Allerlei vissen, van roggen, tot haaien, murenes, zeesterren, tot allerlei voor ons naamloze vissen, die rondzwommen in grote bakken en aquaria. En weer door, nu naar de orkaanmachine. Hier hebben we aan den lijve ondervonden wat windkracht 12 (139 km per uur) betekent. Zoveel lawaai en een kracht waar je niets tegen doet. Heel bijzonder om te voelen, maar nog meer kippenvel bij het idee dat je dat als 10-jarig kind, in het donker in een koude winternacht meemaakt en je huis ziet instorten.

Tot zover wat mij betreft het indrukwekkende deel van de reis. Dit kon ik echt niet korter beschrijven. Maar er was nog veel meer. Zo bezochten we de mediterrane tuin van Wim Uilenbroek. Een unieke tuin, die ik eigenlijk niet kan beschrijven, maar waar je maar eens moet gaan kijken. Er is van alles te voelen en het is in elk geval een bijzonder verhaal. En het Zeeuws museum in Middelburg, waar o.a. het slavernijverleden aan de orde kwam. Wederom indrukwekkende verhalen van hoe het leven mensen tekent en hoe ook de Nederlandse geschiedenis daar een rol in speelt. Maar ook zijn hier mooie foto’s gemaakt van deelnemers die Zeeuwse streekdracht droegen. Door naar Zeeuws-Vlaanderen. Daar bezochten we Reinaert de Vos in het stadje Hulst, het industrieel museum in Sas van Gent, waar heden en verleden zijn samengebracht, van 3D printer en auto op zonne-energie tot een oude prikklok of een snoepwikkelmachine. En toen nog even uitwaaien aan het strand van Cadzand, waar zelfs nog 5 reisgenoten de zee indoken.

En daar was de laatste dag. Via de tempel van de godin Nehalennia op Colijnsplaat gingen we met het voetveer over naar het eiland Tiengemeten. Ook hierover zou ik weer heel veel kunnen vertellen. Het Landbouwmuseum, het Rien Poortvliet museum, de prachtige natuur. Maar mijn verhaal is al best lang. Een half A4tje is voldoende werd mij gezegd voor het verslag. Maar dat is me niet gelukt. Dan zou ik de reis echt tekortgedaan hebben.

Het was een fantastische reis, met gezellige deelnemers, fijne begeleiders en goede reisleiding en chauffeur. Bedankt allemaal!