Véronique Steijn - Lorin

1958, Issy-les-Moulineaux, Frankrijk

Véronique studeerde af in 1984, aan de Hoge School van Landschapsarchitectuur te Versailles (Frankrijk), waar ook teken- en schilderlessen worden gedoceerd.

In 1984 kwam zij in Amsterdam te wonen, maar kon daar geen werk vinden als landschapsarchitecte en werd rondleidster op het gebied van kunstgeschiedenis.

Zo lang haar zicht het toeliet, blijft ze tekenen en schilderen naast haar werk. In oktober 2010 is zij daarmee gestopt en ging op zoek naar een andere kunstvorm die beter past met haar handicap: een dystrofie van de macula, een genetisch aandoening, die niet te genezen is. Braille leren lezen was een belangrijke stap om beter leren voelen.

Pas in 2016 richt ze zich op beeldhouwen, want ze had een goed atelier en docent gevonden. Haar werk is van speksteen of albast, makkelijk met de hand en op de tast te bewerken. Bovendien heeft speksteen veel -meestal onverwachte - kleurnuances.

Meestal maakte zij een duo of een groep van werken die bij elkaar passen, of contrasteren, bv van kleur of van textuur, en speelt met de ruimte tussen de werken. Haar inspiratie is wat ze voelt, en wat zij wil zeggen over haar handicap, de kwetsbaarheid, het 'blind' vertrouwen. Het kan figuratief of abstract zijn, wat zij zoekt is eenvoud, evenwicht, beweging en net als Matisse de liefde van het leven.

Beschermd (A l’abri)

Geknoopt (Noués)