Theaterworkshop Polanentheater
Door Elisabeth de Korte - Post
Ik heb ervan geproefd en nu heb ik honger. Waar gaat dit over? Nee, niet over een heerlijk etentje, maar over een bijzondere excursie, georganiseerd door de stichting KUBES.
Op zaterdag 2 april kwamen dertien deelnemers, waarvan verscheidene met geleidehond, enkele assistenten en mijn begeleidster bijeen in het Polanentheater in Amsterdam, waar we werden ontvangen met een heerlijk kopje koffie. Daar wachtte ons regisseur Bart van Heel, die ons een workshop heeft doen beleven, die we niet licht zullen vergeten. Hij legde ons uit hoe de zaal eruit zag en liet ons rondlopen om de ruimte te verkennen. Nadat we de spieren van armen , benen, schouders en bekken wat hadden losgemaakt, gingen we aan het werk met allerlei emoties: lachen, huilen, verlegenheid, enthousiasme, boosheid, ingehouden woede en ingehouden lachen.
Twee aan twee hebben we, aan de hand van een uit het hoofd geleerd gedichtje en een summiere opdracht die we zelf verder moesten invullen, van alles uitgebeeld. Later hebben we, ook in duo’s, scènes gespeeld. Elk ‘optreden’ werd gevolgd door commentaar ( geen kritiek) van het publiek en van de spelers zelf.
We leerden over een hoge en een lage status, die niets te maken heeft met een maatschappelijke functie, maar met wat we uitstralen en dat kun je uitbeelden in allerlei situaties.
Het was een zeer intensief gebeuren, maar bij een goed verzorgde lunch konden we even op adem komen. Bij die gelegenheid konden we wat met elkaar praten en elkaar wat beter leren kennen. Het was een warme zomerdag en het deed ons goed, tijdens de theepauze even buiten te zijn.
Ik heb altijd al iets met toneel willen doen, maar had dat diep weggestopt met de gedachte, hooguit de rol van blinde moeder of oma te kunnen spelen. Nu is mijn droom een beetje werkelijkheid geworden en ik raak er niet over uitgedacht. Ik meende altijd, dat ik zulke dingen nooit zou durven, maar heb tijdens het spelen geen seconde angst gevoeld. En, hoewel ik geen van de deelnemers kende, voelde ik me direct omgeven door een heel goede sfeer, een soort verbondenheid door gezamenlijke ervaringen.
Ik wil alle mensen van KUBES, mijn begeleidster en Bart hartelijk bedanken voor dit geweldige evenement en ik hoop toch nog eens een herhaling te mogen meemaken.
Een dag toneel spelen in Amsterdam
Door Angelique Ten Holter
Zaterdagochtend, half acht. De wekker gaat. Ik realiseer me dat het vandaag 2 april is. Dat ik me heb opgegeven voor een theaterworkshop in Amsterdam en… dat het uitgerekend vandaag een heerlijk warme, zonnige dag gaat worden. Ik bereid me geestelijk voor op een best wel lange reis en de hele dag binnen zitten. En ik hoop hartstochtelijk dat het een leuke dag gaat worden…
Enkele uren later gaan we met dertien deelnemers, vijf geleidehonden en vijf begeleiders de trap op naar de Spiegelzaal in het Polanentheater.
De geleidehonden worden bij de muren geïnstalleerd, de deelnemers gaan in een rij zitten en de begeleiders stellen zich verdekt op in de hoeken van de ruimte. Dramadocent Bart vertelt kort over zijn bedrijfje Toko Drama. Bart geeft eenieder een goede indruk van de ruimte en begint daarna lekker snel aan de warming up, om ons allemaal goed ons lichaam te laten voelen. We leren om het vooral niet te goed te doen. En even later ook om onszelf daadwerkelijk in een heel ander personage te verplaatsen. We lopen door de ruimte en spelen elkaars buurmannen en buurvrouwen, waarbij we elkaar groeten en snel van emoties wisselen. Ik voel dat ik hier helemaal op de goede plek ben; heerlijk om even alles te mogen! Daarna worden de theaterbegrippen hoge status en lage status geïntroduceerd. Met dit nieuwe gegeven spelen we er in tweetallen lustig op los. Het is nu flink aanpoten geblazen! Maar ondanks wat rammelende magen, heeft niemand last van concentratiegebrek. Ook de honden hebben zich bij hun lot neergelegd. Af en toe kijkt er wel even een met waakzame verbazing op als zijn baasje op de grond gaat liggen, keihard lacht, gilt of huilt. Gelukkig is de schok nooit van lange duur.
That’s showbizz!
Tien voor half twee. We gaan weer de trap omlaag naar het gezellige theatercafé voor een welverdiende lunch. Deze overtreft al onze verwachtingen. Verse, fantasierijk belegde pistoletjes, heerlijke zelfgemaakte tomatensoep, zuivel, sap en fruit: het ontbreekt ons werkelijk nergens aan! De KUIBES begeleiders steken weer flink de handen uit de mouwen om een en ander in goede banen te leiden. Met een voldaan gevoel laden we gaandeweg de accu’s weer op voor het middagprogramma. Ondertussen wordt er uiteraard ook gezellig bijgepraat met onze tafelgenoten. Ook de honden komen in de lunchpauze aan hun trekken met een opengebroken straat als zeer riant hondentoilet.
Kwart over twee. De airco in de spiegelzaal draait op volle toeren om de zomerse warmte te verjagen. We rekken en strekken ons weer flink en gaan vanmiddag verder met de hoge en lage status uitwerken. Maar er wordt ook gewerkt met spelen vanuit het hoofd (verstandelijk), hart (emotioneel) en bekken (oerdrift). De één na de ander komt verrassend uit de hoek en we genieten van elkaars improvisatie scenes. Bart roept zo nu en dan een instructie naar de spelers en dat zorgt voor veel verrassende wendingen in het spel. Hierbij ontdekken we hoe belangrijk het is om af en toe een stilte te laten vallen, iets wat in het dagelijks leven voor veel visueel beperkten niet zo gebruikelijk is… Ook benadrukt Bart hoe belangrijk het is om steeds duidelijke keuzes te maken voor je personage en daar dan ook echt voor te gaan. Het gaat erom dat je continue werkt met datgene dat je tegenspeler je aanreikt. Ik constateer tevreden dat deze dag ook filosofische en spirituele inzichten geeft. Van jong tot oud, van blind tot slechtziend, Bart haalt het maximale uit alle spelers en het enthousiasme spat eraf. Het resultaat mag gezien worden en ook de toekijkende begeleiders genieten. Hoezo beperkingen? Vandaag zijn we onbezorgd en onbevangen! Als ik in de evaluatie van de dag aangeef dat deze workshop zeker op herhaling mag, wordt er instemmend gereageerd. Bart is er geknipt voor om met ons te werken.
Zaterdagavond kwart voor acht. Vermoeid maar zeer voldaan plof ik neer in mijn tuinstoel. Ondanks de overvolle treinen, heb ik toch kunnen zitten onderweg. De KUIBES mensen waaierden weer uit over het land. Ongetwijfeld net als ik tamelijk vermoeid maar zeer tevreden. Wat hebben we vandaag met z’n allen geïnvesteerd in onze levensvreugde en levenskracht. En wat was het de investering waard!
