Verslag beeldhouwweekend 10-12 mei 2024

Op donderdag 9 mei stapte ik met mijn zwarte geleidehond Gayo op een zonovergoten station Duiven in de trein op weg naar het beeldhouwweekend in Veenhuizen. Het zou vrijdag beginnen, maar ik behoorde tot de luxe paardjes die ervoor hadden gekozen om een extra overnachting te boeken om op tijd in Veenhuizen te kunnen zijn, het zou namelijk al rond 11:00 uur beginnen. Het weer was zoals gezegd prachtig, evenals de omgeving. Ook de groep was leuk. Ik kwam meteen al wat bekenden van KUBES tegen, we logeerden op dezelfde kamer. Het was niet alleen voor mensen een goed begin. Gayo sloot al meteen een innige vriendschap met hond Marie, en ook Umber en Steffie werden vol liefde opgenomen in zijn hondenhart.

Het diner was erg gezellig en lekker. Nadat we de honden hadden uitgelaten, volgde nog een gezellig samenzijn, waarna iedereen redelijk vroeg zijn/haar bed opzocht om de volgende dag vol inspiratie te kunnen beginnen. Na het ontbijt gingen we de steen uitzoeken. Ik stuitte al meteen op een artistiek dilemma: kies ik de mooiste steen of de steen waar ik een hondenkop in zie? Dat wilde ik namelijk gaan maken. Ik ging voor de verkeerde keuze: de hondenkopsteen! tja... een hondenkop.. Die heb ik best vaak gezien in mijn leven, maar hoe krijg je die vorm die goed in je hoofd zit in de steen? een van de vrijwilligsters heeft ontzettend haar best gedaan om dat aan mij duidelijk te maken, maar dat bleek toch een brug te ver voor mijn hersens.

Waar zij en ook Klaas, de workshopleider, de neus zagen, was die voor mij aan de andere kant van de steen. Ik probeerde al raspend en kletsend de instructies op te volgen. Naast het artistieke werk was er ook ruim voldoende tijd om te eten en de honden uit te laten die heerlijk in het bos hebben gespeeld en gesprint. Na een heerlijk diner heb ik me op vrijdagavond met een goed boek teruggetrokken op de kamer. Die was trouwens immens groot, ik verdwaalde er telkens weer.

Op zaterdag was ik op een dood spoor met mijn hondenkop in wording. Na een goed gesprek aan de ontbijttafel startte ik al te laat met her raspen. Ik zag werkelijk niet die neus!

Toen besloot ik het idee los te laten, want als ik me zou laten helpen zou het mijn beeld ook niet worden. Net toen ik het beeld als mislukt had verklaard en maar een tijdje op goed geluk zat te raspen vertelde een medecursist me dat ze een mensengezicht in het beeld zag.

Daar kon ik wel wat mee. Al raspend, pratend, zingend en genietend van de zon en de mensen bracht ik de dag door. De achterstand was echter niet meer helemaal in te halen, dus op de laatste dag heb ik besloten om de steen niet in de olie en was te zetten en het thuis af te maken. Dat moet nog gebeuren, want ik heb al wel ontdekt dat ik iemand ben die makkelijker werkt in een groep enthousiaste beeldhouwers dan dat ik het project in mijn eentje weer opstart. Ik ga echter wel raspen kopen en het echt afmaken, want dat het niet helemaal naar mijn zin is, zit me nog niet lekker. Nadat iedereen zijn of haar kunstwerk die zondagmiddag in het schuurpapier, de olie en de was had gezet, was het tijd voor de presentatie. Op een tafel stonden alle beelden naast elkaar uitgestald en konden we elkaars creatie bewonderen. Er zaten hele verschillende beelden bij: van hele mooie concrete vissen en kippen tot net zulke mooie abstracte kunstwerken. Nadat iedereen nog wat had na gekletst, onder het genot van bitterballen en een drankje ging iedereen weer naar huis.

Het was een zeer geslaagd weekend.

Esther Feldman