Confronterend en bemoedigend
Daar stond ik dan: voor het eerst op de drempel van een weekend-activiteit met lotgenoten, allemaal slechtziend. Onwennig. Confronterend om te zien hoe iedereen zijn/haar weg zocht in een onbekende omgeving en wetend dat het mij ook zo zal vergaan in de komende jaren. Hartverwarmend hoe we werden ontvangen: de vanzelfsprekende behulpzaamheid, iets drinken en een praatje, begeleiding naar ieders kamer, afspreken hoe laat en waar we weer zouden verzamelen. Het programma hielp me vanzelf op weg in het maken van contact: bezoek aan het Jopie Huisman museum (met rondleiding voor slechtzienden), bezoek aan het atelier van een plaatselijke kunstenaar en samen eten.
De volgende dag na het ontbijt startten we met inrichten van onze werkplekken. Veel aandacht voor het juiste licht, de juiste afstand tot het werk. Hulpmiddelen en materialen werden goed georganiseerd, zodat we ons optimaal op het schilderen konden gaan richten. Begeleiders werden voorgesteld die ons het hele weekend ten dienst zouden staan bij praktische dingen (verf aanvullen, nieuw doek, etc.) en uiteraard de workshopleiders!
In het weekend volgden verschillende workshops: technische aanwijzingen over kleurenkennis, werken met contrast, dieptewerking, handigheidjes voor het trekken van een rechte horizonlijn, werken met reliëf. Alles was gericht op: op welke manier kun je wel uiting geven aan je expressie, gebruik makend van je mogelijkheden en hulpmiddelen om de beperkingen te compenseren. Workshopleider Relinde had fantastische opdrachten bedacht om ons direct aan het werk te zetten.
De productie was enorm: landschappen, zeegezichten, abstract werk (n.a.v. gerichte opdracht), (zelf)portretten, dieren (m.n. honden) uitwerken van eigen ideeën, etc. etc. En wat inspirerend om bij elkaar te kijken naar de processen en resultaten. Ontroerend hoe twee vrouw met nauwelijks zicht de prachtigste schilderen maakten, werkend met handen, draden, reliëfs en kleur, vooral gedreven door hun intuïtie en de expressiviteit die ze altijd al hadden gehad. Ook ontroerend om te zien hoe enkelen nog nooit eerder hadden geschilderd en nu toch de stap waagden in deze veilige omgeving.
Zelf zal ik nooit een groot kunstenaar worden, maar wat was het weer fijn om te doen!
En het stemmetje dat zei ‘welke idioot met een visuele beperking gaat een schildercursus volgen? is nu wel het zwijgen opgelegd!
Een dagboek zal ik nooit meer schrijven, en zeker niet meer teruglezen. Ik gebruik nu een boekje waarin ik bij belangrijke gebeurtenissen een tekeningetje maak, beetje associatief en vooral niet te
Bauk van Wijk
